ಮೆಲುಕು

   ಆ ರಡಿ   ಎತ್ತರ , ಕಪ್ಪು ಮೈಬಣ್ಣ, ಕೆಂಚು ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಕಾವಲು ಕಾಯುವ ಬಿಳೀ ರೆಪ್ಪೆಗಳು , XXXL ಶರ್ಟಿಗೆ ಹೊಂದುವಂತಹ ಭುಜಗಳು, ವಯಸ್ಸಾಗಿರೋದ್ರಿಂದ   ತುಸುವೇ ಬಾಗಿರೋ   ಬೆನ್ನು , ಕಚ್ಚೆಪಂಚೆ,ಅರ್ಧ ತೋಳಿನ ಬನೀಯಾನು, ಆ   ಬನೀಯಾನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಇಣುಕುತ್ತಿರುವ    ಜನಿವಾರಕ್ಕೆ ಬೆಸೆದುಕೊಂಡ ಬಿಳೀ ಹರಳಿನ ಉಂಗುರ,   ಕಿವಿಗಳಲ್ಲಿ   ಹರಳಿನ   ಓಲೆಗಳು,ಈ ರೂಪಿಗೆ ಒಪ್ಪೋವಂಥಹ   ಗಡಸು ಧ್ವನಿ . ನಮ್ಮಜ್ಜನ   ಚಿತ್ರಣವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಡಲು   ಇಷ್ಟು ಸಾಕಲ್ಲವೇ? ಗಂಭೀರ ಸ್ವಭಾವದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾದರೂ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ನಕ್ಕು ಹಗುರಾಗಿದ್ದುಂಟು. ಅದೇನೋ ಅಂದ ಹಾಗೆ ಮಕ್ಕಳು   ಕೀಲಿಕೈ ಇಲ್ಲದೇ ಸಲೀಸಾಗಿ   ಆಡಿಸುವಂತಹ   ಗೊಂಬೆಗಳೆಂದರೆ ಅಜ್ಜ ಅಜ್ಜಿಯರಂತೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಗೊಂಬೆಗಳಾಗಿ   ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಗೊಂಬೆಗಳನ್ನಾಗಿಸಿಕೊಂಡು   ಮನರಂಜಿಸಿದವರು, ಜೊತೆಜೊತೆಗೆ   ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ   ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಕಲಿಸಿದವರು,ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿಸಿದವರು ನಮ್ಮಜ್ಜ.      ನಸುಕಿನಲ್ಲೆದ್ದು ಮನೆಯ ಹಿತ್ತಿಲಿನಲ್ಲಿರುವ ತೊಂಡೆ, ಸೀಮೇ ಬದನೆ, ಕುಂಬಳಕಾಯಿ ಬಳ್ಳಿಗಳನ್ಜು ಮುಟ್ಟಿ ತಡವಿ, ಕೊತ್ತಂಬರಿ, ಹರವೆ ಬೀಜಗಳನ್ನು ನೆಡಲು ಪಾತಿ ಮಾಡಿ ,ಅಂಗಳದ ಹೂಗಿಡಗಳ ಬುಡಕ್ಕೆ ಮಣ್ಣು ಹೊಂದಿಸಿ, ನೀರುಹಾಕಿ   ಪೋಷಿಸುವುದರಿಂದ ಅವರ ದಿನಚರಿ ಶುರುವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.ಅವರಿದ್ದಾಗ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಕೊತ್ತಂಬರಿ, ಬಸಳೆ

    ಆ ಗಷ್ಟೇ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿರೋ ಕ್ರೌನ್ ಟೀವಿಯನ್ನು ಮಾರಿ ಹೊಸಾ ವೀಡಿಯೋಕಾನ್ ಟೀವಿಯನ್ನು ಕೊಂಡು ತಂದಿದ್ದರು . ಇನ್ನೂ ಸಂತೋಷವೆಂದರೆ ಜೊತೆಗೊಂದು ರಿಮೋಟ್ ಕೂಡ ಇತ್ತು . ಹದಿನೈದು ಮಂದಿ ಇರುವ ಅವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ನಾವು ಆರೇಳು ಮಕ್ಕಳು .  ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಆ ರಿಮೋಟ್ ಹೇಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ನೋಡುವ ಕುತೂಹಲ . ರಿಮೋಟ್ ಇಲ್ಲದೇ ಟೀವಿಯಲ್ಲೇ ಚಾನೆಲ್ ಬದಲಾಯಿಸಬಾರದೆಂದು ಅಪ್ಪ ಕಟ್ಟಪ್ಪಣೆ ಮಾಡಿದ್ದರು .( ಹಳೇ ಟೀವಿ ಹಾಳಾಗಿದ್ದು ಆ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ !!)    ಇರೋ ಆರು ಜನರಿಗೆ ಆರು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ನೋಡಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆ . ಆದರೆ ರಿಮೋಟ್ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದವರು ಹಾಕಿದ ಚಾನಲ್ ಅಷ್ಟನ್ನೇ ನೋಡಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ . ನಮ್ಮಕ್ಕನಿಗೆ   ’ ಚಂದ್ರಕಾಂತಾ , ವಿಕ್ರಮ್ ಔರ್ ಬೇತಾಳ್ , ಸತ್ಯ ಹರೀಶ್ಚಂದ್ರ ’ ಅಂತಹ ಪೌರಾಣಿಕ ಕಥೆಗಳಿಷ್ಟವಾದರೆ ನನಗೆ ಹಿಂದಿ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ನೋಡುವಾಸೆ . ಜ಼ೀ ಟೀವಿಯಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ’ ತಾರಾ , ಬನೇಗಿ ಅಪ್ನೀ ಬಾತ್ ಅಂತಹ   ಧಾರವಾಹಿಗಳನ್ನು ಇಬ್ಬರೂ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆವು . ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೊಂಕಣಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು ಹಾಗಾಗಿ   ಹಿಂದಿ ಭಾಷೆ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿತ್ತು , ಸುಮಾರಿಗೆ ಮಾತನಾಡಲೂ ಬರುತ್ತಿತ್ತು .    ತಮ್ಮಂದಿರಿಗೆ ಕ್ರಿಕೆಟ್ , ರೆಸ್ಲಿಂಗ್ , ಡಿಶುಂ ಡಿಶುಂ ಸಿನೆಮಾ ನೋಡುವಾಸೆಯಾದರೆ ತಂಗ

  S peaking Tree   ಆಂಗ್ಲ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ   ಬಂದ ಸಣ್ಣ ಕಥೆ ಯನ್ನು ಕನ್ನಡೀಕರಿಸಿ ಅದಕ್ಕೆ ನಂದೊಂದಿಷ್ಟು ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಕಥೆಯನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಸ್ತೃತಗೊಳಿಸಿದ್ದೇನೆ ..    ಖಾಸಗಿ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಅವನೊಬ್ಬ ಗುಮಾಸ್ತ .  ಮಡದಿ , ಎರಡು ಮಕ್ಕಳು , ಸ್ವಂತ ಮನೆ , ಕಾರು ಜೊತೆಗೆ ಐದಂಕಿ ಸಂಬಳದ ಜೀವನ .  ಬೆಳಗಾಗೆದ್ದು ಪ್ರಾತಃವಿಧಿಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಿ ,  ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರನೊಮ್ಮೆ ತಿರುವಿ , ತಿಂಡಿ ತಿಂದು ಮಕ್ಕಳಿಬ್ಬರನ್ನು ಅವರ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಡ್ರಾಪ್ ಕೊಟ್ಟು   ಆಫೀಸ್ ಸೇರೋದು , ತನ್ನ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಗಿ ಮುಗಿಸಿ ಸಾಯಂಕಾಲ  7 ಕ್ಕೆ ಮನೆಗೆ  ವಾಪಾಸಾಗೋದು , ಮಡದಿ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ನಾಲ್ಕಾರು ಮಾತು , ಟಿ . ವಿ . ಯಲ್ಲಿ ಚಾನೆಲ್ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತಾ ನ್ಯೂಸ್ ನೋಡೋದು , ಹಾಗೇ ಊಟ , ಹಾಸಿಗೆ ಸೇರೋದು ... ಹೀಗೆ ಸಾಗಿತ್ತು ದಿನಚರಿ ..    ಹೀಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಚಾನೆಲ್ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಒಂದು ವಿಷಯ ಆತನ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಿತು . ಅದು ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬನ ಸರಾಸರಿ ಜೀವಿತಾವಧಿ ಎಷ್ಟು , ಎಂಬ    ಅಂಕಿಅಂಶದ ಬಗೆಗಿನ ಸಮೀಕ್ಷೆಯ ವರದಿ .    ಈಗಾಗಲೇ 50 ವರ್ಷದ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲಿ ದ್ದ.  ಆತ ತಾನು ಬದುಕಿರಬಹುದಾದ ವರ್ಷ , ದಿನಗಳನ್ನು ಅಂದಾಜಿಸುತ್ತಾ ನಿದ್ದೆ ಹೋದ .. ಯಾಕೋ ಈ ವಿಷಯ ಆತನನ್ನು ತೀವೃವಾಗಿ ಕಾಡಿತು . ಮರುದಿನ ಬೆ

  ಮೊ ನ್ನೆ ಕಪಾಟು ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ   ಮೂರು ಲಕೋಟೆಗಳು  ಸಿಕ್ಕವು .. ನನ್ನ ಮಗಳು ನರ್ಸರಿಯ ಮೂರೂ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಭಗವದ್ಗೀತೆ ಕಂಠಪಾಠ ಸ್ಪರ್ಧೆಯಲ್ಲಿ ಗಳಿಸಿದ ನಗದು ಬಹುಮಾನದ ಲಕೋಟೆಗಳವು . ನನಗೆ ದೊರೆತ ಮೊದಲ ನಗದು ಬಹುಮಾನದ ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡೆ . ಪ್ರೈಮರಿ ಶಾಲೆಯ ಆಟೋಟ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ , ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಏರ್ಪಡಿಸುವ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ , ರಂಗೋಲಿ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಬಾರಿ ನನಗೆ ಬಹುಮಾನ ಬಂದಿದ್ದುಂಟು . ಅವೆಲ್ಲ ಪ್ಲೇಟು , ಲೋಟ , ತಟ್ಟೆ ಅಥವಾ ಫೋಟೊ ಫ್ರೇಮ್ ಇವೇ ಆಗಿರುತ್ತಿದ್ದವು . ನನಗೆ ನೆನಪಾದ ಹಾಗೆ ಹತ್ತನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಪ್ರಥಮ ಭಾಷೆಗೆ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಹೆಚ್ಚು ಅಂಕ ಗಳಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ನೆಚ್ಚಿನ ಉಪಾಧ್ಯಾಯರಾದ ಜಾರ್ಜ್ ರಾಡ್ರಿಗಸ್ ರವರು 101 ರೂ ನಗದು ಬಹುಮಾನವನ್ನು   ಅಂದಿನ ಎ . ಸಿ . ಪಿ . ಯವರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೊಡಿಸಿದ್ದರು.    ಇದಾದ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ ಪತ್ರವೊಂದು ಬಂದಿತ್ತು , ಮೆರಿಟ್ ಸ್ಕಾಲರ್ ಶಿಪ್ ಎಂದು 600 ರೂ ಗಳ ನಗದು ಬಹುಮಾನವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕಾಗಿಯೂ , ಪಿ ಯು ಸಿ ಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ತಾಲ್ಲೂಕಿಗೇ ಹೆಚ್ಚು ಅಂಕ ಬಂದಿರುವುದರಿಂದ   ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಿಷತ್ತಿನ ವತಿಯಿಂದಾಗಿ ಸನ್ಮಾನವಿರುವುದಾಗಿಯೂ , ನಮೂದಿಸಿದ   ಸ್ಥಳ